തിരശ്ശീലയിലെ അക്ഷരമെഴുത്തിന് ഇനിയും ചിലത് പറയാനുണ്ട്.

വിദേശഭാഷാ ചിത്രങ്ങളുടെ സബ്‌‌ടൈറ്റുകള്‍ ഫിക്ഷന്റെ മറ്റൊരു ജെനുസ്സാണ് ; നാം  അതിന് അങ്ങനെയൊരു പരിഗണന കൊടുക്കുന്നില്ലെങ്കില്‍ പോലും. വായന എന്നൊരു ക്രിയാത്മക പ്രക്രിയ കൂടി അവിടെ നടക്കുന്നുണ്ട്. വെറും  കാഴ്ചയുടെ, ശബ്ദത്തിന്റെ അനുഭവ തലത്തില്‍ നിന്നും  മാറി അത് ആസ്വാദനത്തെ മറ്റൊരു രീതിയില്‍ സ്വാധീനിക്കുന്നുണ്ട്. സിനിമ എന്ന സങ്കേതത്തില്‍ വായന എന്ന പ്രക്രിയയെ ഒഴിവാക്കണമെങ്കില്‍ ഒന്നുകില്‍ കാണികള്‍ക്ക് പരിചിതമായ ഭാഷയായിരിക്കണം, അല്ലെങ്കില്‍ സംഭാഷണങ്ങളില്ലാത്ത ചലച്ചിത്രമാകണം. അല്ലാത്ത പക്ഷം  സചിത്രകഥകളുടെ ഒരു കെട്ടുപിണയല്‍ അബോധത്തിലെങ്കിലും നമ്മെ കീഴ്പ്പെടുത്തുന്നു. പരിചിതമായ ഒരു ഭാഷയില്‍ ഒട്ടും സ്വാഭാവികതയില്ലാത്തെ ഒരു സംഭാഷണം  കേട്ടാല്‍ അതു നമ്മളില്‍ ചെടിപ്പുണ്ടാക്കുന്നു. എന്നാല്‍ പല വിദേശ സിനിമകളിലേയും ഫിലോസഫിക്കലോ, മിസ്റ്റിക്കോ ആയ അച്ചടിച്ചുവയുള്ള സംഭാഷണങ്ങള്‍ കേട്ടാല്‍ (അല്ല; വായിച്ചാല്‍) നമുക്ക് ചെടിപ്പു തോന്നാത്തത് അത് സാഹിത്യം  എന്ന രീതിയില്‍ സ്വീകരണം  നടക്കുന്നതുകൊണ്ടാകണം. സംഭാഷണങ്ങളുടെ കാര്യം ഒഴിവാക്കാമെന്നു തന്നെയിരിക്കുക; അപ്പോള്‍ ആത്മഭാഷണങ്ങള്‍ ?

മറ്റൊരു കാര്യമുള്ളത് സബ്‌‌ടൈറ്റിലുകളെന്നാല്‍ പരിഭാഷാ എഴുത്ത് എന്നതു മാത്രമല്ല. അമിതമായ പ്രാദേശികതയുള്ള പ്രയോഗങ്ങള്‍, സൂചനകള്‍, തമാശകള്‍ എന്നിവയെയൊക്കെ അതത്ര പരിചയമില്ലാത്ത കാഴ്ചക്കൂട്ടത്തിനു മുന്നിലെത്തിക്കുമ്പോള്‍ അവശ്യം  വേണ്ടുന്ന ഭാഷാവ്യതിയാനത്തിന് വിധേയമാക്കുന്നു എന്നതാണ്.
Anyone knows the difference between “8”, “no-no” and the “family” ?
What’s the difference ?
“8” is twice four , “no-no” is twice not for
What about the “ family“ ?
They’re fine, thank you
ha..hha..haa
പസ്സോളിനിയുടെ SALO, or The 120 days of  Sodom എന്ന സിനിമയില്‍ ഉപയോഗിച്ചിരിക്കുന്ന ഒരു ദാര്‍ശനിക തമാശ ഇംഗ്ലീഷ് പരിഭാഷാക്കാഴ്ചയില്‍ തെളിയുന്നത് ഇങ്ങനെയാണ്. എന്നാല്‍ ഇറ്റാലിയന്‍ ഭാഷയില്‍ മാത്രം മനസിലാകുന്ന ഒരു തമാശയ്ക്ക്  -പ്രമേയ പരിസരത്തിന് ഹാനികരമല്ലാത്ത വിധം മാറ്റങ്ങള്‍ ഉള്‍പ്പെടുത്തി - ഇംഗ്ലീഷ് ഭാഷാന്തരം  ചമയ്ക്കുകയാണ് വാസ്തവത്തില്‍ ചെയ്തിരിക്കുന്നത്. അതുകൊണ്ട് തന്നെ തിരക്കഥ എന്ന സാഹിത്യ നിര്‍മ്മിതിയില്‍ നിന്ന് ഒട്ടൊക്കെ മാറി നിന്നുകൊണ്ട് തിരശ്ശീലയിലെ അക്ഷരമെഴുത്തിന് ഇനിയും  ചിലത് പറയാനുണ്ട്.